Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για
αξιολόγηση, χωρίς φόβο και πάθος, αν και για το πάθος δεν είμαι τόσο σίγουρος.
Ξέρετε ότι σε μερικά
ιδιωτικά σχολεία, για να γίνει πρόσληψη εκπαιδευτικού πρέπει να προηγηθεί
επιτυχής δοκιμαστική διδασκαλία ενώπιον επιτροπής;
Υπήρχε κάποιος
εκπαιδευτικός που εκτιμούσα και σεβόμουν πολύ. Ήταν πολύ αναγνωρισμένη η αξία
του στο σχολείο που δίδασκε και ήταν στην επιτροπή προσλήψεων και
παρακολουθούσε τις δοκιμαστικές διδασκαλίες. Την τελευταία φορά που μίλησα μαζί
του ήταν πολύ εκνευρισμένος, λόγω της διδασκαλίας υποψήφιας καθηγήτριας που
παρακολούθησε. «Ήταν τόσο άσχετη, μου είπε, που πήρε την κιμωλία και άρχισε να
γράφει στον πίνακα, αντί να βάλει ένα παιδί να γράφει. Δεν ήξερε κάτι τόσο
απλό, ότι μια καθηγήτρια δεν γράφει η ίδια στον πίνακα, γιατί από κάτω τα
αγόρια θα σχολιάζουν τα οπίσθιά της». Δεν είπε ακριβώς «οπίσθια», άλλη λέξη
χρησιμοποίησε, αλλά θα μου συγχωρήσετε την έλλειψη ακριβολογίας.
Θα αφήσω ασχολίαστη την
απόρριψη της υποψήφιας καθηγήτριας, επειδή απευθύνομαι σε νοήμον κοινό κι
ελπίζω επιπλέον να καταλάβατε, γιατί αυτή ήταν η τελευταία φορά που συνομίλησα
με εκείνον τον εκπαιδευτικό. Ποιος εγγυάται ότι τα κριτήρια του αξιολογητή δεν
εμφορούνται από σεξισμό ή μισαλλοδοξία; Άλλωστε κι εγώ έχω επιδείξει
μισαλλοδοξία και δεν κάλεσα σε συνέντευξη υποψήφια/ο εκπαιδευτικό για πρόσληψη,
αν στην αίτηση είχε επισυνάψει και συστατική επιστολή από βουλευτή η
μητροπολίτη.
Αντικειμενικά κριτήρια δεν
υπάρχουν, ας το παραδεχτούμε.
Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
